کد مطلب:289493 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:167
محمد بن حنفیه
نخستین كسی كه در اسلام مهدی موعود (عج) معرّفی شد، «محمّد بن حنفیّه» فرزند امیر المؤمنین علی علیه السّلام بود.
بعد از شهادت حضرت سیّد الشّهداء فرقه ای قائل شدند به این كه، «محمّد بن حنفیّه»، حضرت قائم (عج) و وصیّ علی بن ابیطالب علیه السّلام است و اینكه هر كس با ایشان مخالفت كند، كافر و مشرك است، هممچنین معتقد بودند كه وی مختار را بر عراقین، كوفه و بصره، بعد از كشته شدن امام حسین علیه السّلام والی نمود و به دستور خونخواهی حسین علیه السّلام و كشتن قاتل او و جستجوی آنها در هر كجا باشند، مذهب وی شناخته شد، «مختاریّه» نامیده و «كیسانیّه» خوانده شد.
عاقبت «محمّد بن حنفیّه» در محرّم سال 81 هجری در مدینه وفات یافت. پس از مرگ او اصحابش سه فرقه شدند و هر كدام ایده ای جداگانه داشتند:
1- فرقه ای می گفتند كه وی، مهدی موعود (عج) است و او نمرده و به زودی رجعت می كند.
2- دسته ای دیگر قائل به الوهیّت او شده و اینكه وی زنده و در كوه رضوی مقیم است.
3- فرقه ای دیگر قائل به مرگ او شد و پسرش «ابو هاشم بن محمّد» را مهدی موعود می دانند و با او بیعت كردند كه این فرقه از شیعه را»هاشمیّه»نامیده اند. («نجم الثّاقب»، باب چهارم، ص 198،- «فرهنگ فارسی معین»، ج 6، ص 1915»)
بعد از شهادت حضرت سیّد الشّهداء فرقه ای قائل شدند به این كه، «محمّد بن حنفیّه»، حضرت قائم (عج) و وصیّ علی بن ابیطالب علیه السّلام است و اینكه هر كس با ایشان مخالفت كند، كافر و مشرك است، هممچنین معتقد بودند كه وی مختار را بر عراقین، كوفه و بصره، بعد از كشته شدن امام حسین علیه السّلام والی نمود و به دستور خونخواهی حسین علیه السّلام و كشتن قاتل او و جستجوی آنها در هر كجا باشند، مذهب وی شناخته شد، «مختاریّه» نامیده و «كیسانیّه» خوانده شد.
عاقبت «محمّد بن حنفیّه» در محرّم سال 81 هجری در مدینه وفات یافت. پس از مرگ او اصحابش سه فرقه شدند و هر كدام ایده ای جداگانه داشتند:
1- فرقه ای می گفتند كه وی، مهدی موعود (عج) است و او نمرده و به زودی رجعت می كند.
2- دسته ای دیگر قائل به الوهیّت او شده و اینكه وی زنده و در كوه رضوی مقیم است.
3- فرقه ای دیگر قائل به مرگ او شد و پسرش «ابو هاشم بن محمّد» را مهدی موعود می دانند و با او بیعت كردند كه این فرقه از شیعه را»هاشمیّه»نامیده اند. («نجم الثّاقب»، باب چهارم، ص 198،- «فرهنگ فارسی معین»، ج 6، ص 1915»)